U proljeće 1942. godine, dobro naoružane ustaške jedinice Jure Francetića i Handžar divizije pokrenule su ofanzivu sa namjerom da proteraju i pobiju srpsko stanovništvo iz istočnog dijela BiH u cilju uspostavljanja granice tzv. NDH na rijeci Drini. Narod sa područja Sarajeva, Sokoca, Olova, Kladnja, Rogatice, Han Pijeska i Višegrada se u zbjegovima kretao u pravcu Višegrada, nadajući se da će naći spas na drugoj obali rijeke Drine. Ne dozvoljavajući narodu prelazak na drugu obalu, italijanske jedinice su prisilile izbjegli narod da spas potraži u kanjonu rijeke Drine. U tom drinskom grotlu, okruženi vodom i liticama, zvjerski je ubijeno i u vodu bačeno više od 6.000 nenaoružanih Srba, isključivo civila, žena i djece. Ovaj zločin u Starom Brodu i Miloševićima je jedan od najmonstrouznijih segmenata genocida prema Srbima tokom Drugog svjetskog rata. Ne postoje riječi kojima se može opisati obim i monstrouznost na koji su žrtve umorene.

Dugo se smatralo da su zločini iz Drugog svjetskog rata objlodanjeni i istraženi međutim to nije slučaj sa zločinom u Starom Brodu i Miloševićima. Preživjeli svjedoci ovog zločina su godinama zastrašivani i prisiljavani da ćute. Tako je sistematsko sakrivanje i minimiziranje stravičnog stradanja 6.000 Srba Sarajevsko-romanijske regije po drugi put izvršilo zločin nad nedužnim srpskim narodom ovog kraja.

U spomen-kompleksu koji obuhvata Spomen-muzej sa nekompletnim spiskom imena umorenih ljudi, spomen-kapelu i spomen obilježje, služen je parastos i pomen ubijenim srpskim civilima. U spomen kompleksu su položeni vijenci, a delegacija 3. pješadijskog (Republika Srpska) puka je spustila ruže u rijeku Drinu, uz mnogobrojne delegacije Republike Srpske i Republike Srbije.